3. Chrzest Polski i włączenie Śląska do państwa Piastowskiego
Z DZIEJÓW ARCHIDIECEZJI WROCŁAWSKIEJ
Ks. dr hab. Józef PATER
Chrzest księcia polskiego i podległych mu plemion w 966 r. nastąpił w bardzo korzystnej dla niego sytuacji politycznej, którą umiał w pełni wykorzystać. Poczynając bowiem od 955 r. obszary pograniczne przynajmniej do Odry starano się wcielić do cesarstwa niemieckiego i jego Kościoła. Na przeszkodzie stała jednak tradycyjna przyjaźń Czechów z federacją plemienną Wieletów - Luciców powstałą w północno-wschodniej części Połabia, która zagrażała saskim podbojom. Wobec tego na dworze cesarskim przygotowano plan zmierzający do osłabienia tej przyjaźni poprzez sojusz czesko-polski umocniony przez małżeństwo Mieszka I z Dobrawą czeską i chrzest Polski. Cesarz zrezygnował także z obszaru misyjnego na ziemiach słowiańskich za cenę trybutu płaconego przez Mieszka, który jako sojusznik cesarski powoływany był również do walki z plemionami połabskimi. Mieszko czynił to zresztą bardzo chętnie, gdyż w ten sposób umacniał obecność Polski u ujścia Odry. | W latach 987 - 989 doszło do konfliktu czesko-niemieckiego z powodu wkroczenia Bolesława Czeskiego do Miśni. Fakt ten wykorzystał Mieszko i zajął wówczas ziemię sandomierską i krakowską. Na tym tle doszło z kolei do wojny czesko-polskiej w r. 990, w wyniku której książę Polan zajął Śląsk. Na scalonym w ten sposób terytorium polskim rozpoczęto szybką organizację administracji państwowej. Na Śląsku wzniesiono wówczas szereg grodów i podgrodzi. Powolniej i oporniej szła sprawa organizacji kościelnej na ziemi śląskiej. Pewne trudności mogła stwarzać przynależność Śląska do diecezji praskiej, a częściowo także i do diecezji miśnieńskiej. Dopiero po r. 997 udało się synowi i następcy Mieszka Bolesławowi Chrobremu doprowadzić do szybkiej kanonizacji biskupa praskiego Wojciecha Sławnikowica, zamordowanego w czasie akcji misyjnej w Prusach i zorganizowania w r. 1000 słynnego zjazdu przy grobie męczennika w Gnieźnie. |
Udostępnij |
« poprzednia | następna » |
---|