W niedzielę 15 maja 2022 r. papież Franciszek ogłosił świętym Cezarego de Bus, Francuza włoskiego pochodzenia, jednego z największych katechistów w historii Kościoła. Błogosławiony żył na przełomie XVI i XVII w. Jako młody człowiek wstąpił do wojska, gdzie dosłużył się stopnia kapitana gwardii królewskiej. Po nawróceniu założył nowe zgromadzenie zakonne Ojców Doktryny Chrześcijańskiej zwanych doktrynariuszami.

Po swoim nawróceniu Cezary chciał naśladować św. Karola Boromeusza, jego styl duszpasterski i katechetyczny. Po przyjęciu święceń kapłańskich gorliwie zabrał się do nauczania prawd wiary. Nie było to łatwe.

Ówczesny świat był w wielkim kryzysie politycznym, społecznym i religijnym. Wraz z reformacją wybuchły podziały, panowała wielka ignorancja religijna – wyjaśnia o. Ottorino Vanzaghi z założonego przez Cezarego de Bus zgromadzenia, na co dzień pracujący w Indiach.

„Dziś znów żyjemy w czasach, gdy z zupełnie innych powodów, takich jak sekularyzacja, wieloetniczność, różnorodność propozycji, ludzie odwracają się od Kościoła. Musimy na nowo odkryć metodologię, która jest dostępna i bliska ludziom – powiedział papieskiej rozgłośni o. Ottorino Vanzaghi. – Powinniśmy więc pracować na dwóch frontach: pierwszy to katecheza rodzinna. Główne dzieło ojca Cezarego nosi właśnie tytuł «Instrukcje rodzinne», a my w naszych parafiach staramy się eksperymentować z formami katechezy rodzinnej, angażując rodziców w wychowanie dzieci w wierze, ponieważ to oni są pierwszymi katechetami. Drugim frontem, nad którym musimy pracować, jest wykorzystanie środków masowego przekazu: dzisiaj nie możemy się bez nich obejść, także jeśli chodzi o ewangelizację."

Cezary (César) de Bus urodził się 3 lutego 1544 w Cavaillon (Prowansja) jako siódme z trzynaściorga dzieci w zamożnej rodzinie swoich rodziców. Pierwszych 30 lat spędził, wiodąc beztroskie, światowe życie, chociaż w wieku 18 lat wstąpił do armii królewskiej i wziął udział w wojnie przeciwko hugenotom. Przełom w jego życiu nastąpił w 1575, gdy znalazł się w Rzymie w czasie trwającego tam Roku Świętego. Pod jego wpływem i dzięki dwojgu świeckim: Antoinette Réveillade – damie do towarzystwa jego rodziny i Louisowi Guyotowi – krawcowi i zakrystianinowi katedry, a także jezuicie ks. Pierre'owi Péquetowi, poczuł w sobie powołanie kapłańskie. W sierpniu 1582 przyjął święcenia kapłańskie, a wzorem dla niego był św. Karol Boromeusz.

W latach 1586-88 był pustelnikiem w eremie św. Jakuba na wzgórzu wznoszącym się nad Cavillon. Oddawał się tam modłom, apostołował wśród okolicznych mieszkańców i poznawał Katechizm "dla proboszczów", wydany na polecenie Soboru Trydenckiego. Uświadomił sobie wówczas wielką wagę nauczania i pogłębiania wiary szerokich rzesz ludzi. Z myślą o tym 29 września 1592 w Isle-sur-la-Sorgue założył Zgromadzenie Ojców Nauki Chrześcijańskiej (doktrynarzy) w celu głoszenia Słowa Bożego i katechizowania przez obfite wykorzystywanie do tego Pisma Świętego przy użyciu prostego, "rodzinnego" języka. Aby ułatwić szerzenie wiary podzielił jej nauczanie na trzy etapy: "nauka mała" – dla dzieci i analfabetów: robienie znaku krzyża, nauka podstawowych modlitw, przykazań, sakramentów i tajemnic wiary; "nauka średnia" – wyjaśnianie prawd wiary w rodzinie, zapoznawanie z Pismem Świętym i Ojcami Kościoła i wreszcie "nauka wielka" – głoszona z ambony w niedziele i święta. Chociaż pod koniec życia stracił wzrok, nadal głosił Słowo Boże i spowiadał. Zmarł 15 kwietnia 1607 w Awinionie. Błogosławionym ogłosił go 27 kwietnia 1975 św. Paweł VI.

Źródło informacji i zdjęcie:

https://www.vaticannews.va/pl/kosciol/news/2022-05/katecheza-powinna-byc-przystepna-i-wymaga-udzialu-rodzicow.html

https://www.ekai.pl/franciszek-oglosil-dziesiecioro-nowych-swietych/