Po śmierci kard. Bolesława Kominka (10 III 1974) przez blisko 2 lata archidiecezją wrocławską zarządzał w charakterze wikariusza kapitulnego bp Wincenty Urban. Były to lata trudne, gdyż władze państwowe utrudniały wybór pełnoprawnego ordynariusza, nie dopuszczając kandydatów wysuwanych przez ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego, a nawet przez papieża Pawła VI. Co więcej, rząd PRL, wbrew prawu i ustaleniom Komisji Wspólnej złożonej z przedstawicieli państwa i Kościoła posunął się tak daleko, że próbował narzucić swoich kandydatów. Była to jeszcze jedna intryga ówczesnych władz państwowych i próba uzależnienia Kościoła o d państwa. Wakans na stolicy metropolitalnej wrocławskiej przedłużał się i mógł poważnie zahamować tok pracy duszpasterskiej. Wobec tego wikariusz kapitulny bp Wincenty Urban, z natury niezwykle czynny i pracowity, nie mógł czekać obojętnie z założonymi rękami i patrzeć na wzrastającą destabilizację życia religijnego. Stąd podejmował cały szereg prac i inicjatyw mobilizujących duchowieństwo i wiernych. Archidiecezja Wrocławska wraz z Kościołem Powszechnym przeżywała w tym czasie uroczystości Jubileuszowe Roku Świętego. Z tej okazji organizowano pielgrzymki ogólnodiecezjalne do katedry wrocławskiej i wyznaczonych sanktuariów: Barda Śl., Krzeszowa, Trzebnicy, Wambierzyc i Twardogóry, w których uczestniczył także jeden z biskupów. Pod przewodnictwem bpa Józefa Marka odbyła się również pielgrzymka diecezjalna do Rzymu. Uroczyście obchodzono także 975-lecie diecezji wrocławskiej. Zorganizowano wówczas sympozjum naukowe i pielgrzymkę kapłanów do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie. Bp Urban w okresie sprawowania rządów w diecezji wydał szereg listów pasterskich i odezw, wprowadził praktykę comiesięcznego bierzmowania w katedrze głównie dla nowożeńców, którzy z różnych powodów nie przyjęli tego sakramentu w swoich parafiach. Wielką troską ogarniał odbudowę zniszczonych kościołów oraz budowę nowych obiektów sakralnych. W stosunkowo krótkim czasie katedrę wrocławską pokryto miedzianą blachą, a na budowę Domu Księży Emerytów zebrano ze sprzedaży cegiełek fundusz w wysokości 5 milionów złotych. Ponadto wikariusz kapitulny i wspomagający go w pracy pasterskiej jedyny sufragan bp Józef Marek, gdyż bp Andrzej Wronka zmarł 29 VII 1974 r., odbywali regularną wizytację parafii oraz udzielali sakramentu bierzmowania w poszczególnych parafiach diecezji. Dla obu biskupów była to praca ponad siły, która poważnie nadwyrężała ich zdrowie. Wystarczy wspomnieć, że bp Józef Marek zmarł 3 III 1978 r. mając zaledwie 46 lat, zaś bp Wincenty Urban 13 XII 1983 r. w wieku 73 lat.

W dniu 12 I 1976 r. rządy w archidiecezji wrocławskiej objął dotychczasowy administrator apostolski w Białymstoku bp dr Henryk Roman Gulbinowicz. Po uroczystym ingresie do katedry wrocławskiej 2 II 1976 r. przejął pieczę nad dolnośląską archidiecezją, obejmującą 2.516.300 wiernych skupionych wokół 855 kapłanów diecezjalnych i 290 zakonnych, w 569 parafiach i 47 dekanatach. Powierzchnia archidiecezji wynosiła 20 630 km(2), na której było 1 285 kościołów i kaplic oraz 208 domów zakonnych żeńskich i 1532 zorganizowanych punktów katechetycznych. W inauguracyjnym kazaniu nowy ordynariusz ilustrując swoje biskupie zawołanie "patientia et caritas" nawiązał do aktualnego programu kaznodziejskiego poświęconego humanizmowi chrześcijańskiemu, podkreślił wolę kontynuowania tego co już zastał, prosząc jednocześnie Boga, aby te wielkie cyfry nigdy nie przysłoniły mu pojedynczego człowieka. Była to postawa na czasie, gdyż totalitaryzm komunistyczny z preferowaną propagandą sukcesu coraz bardziej stawiał na cyfry, a lekceważył człowieka. W takiej sytuacji rodząca się opozycja robotnicza przeciw totalitaryzmowi znajdowała oparcie w Kościele. Zwłaszcza po wyborze na Stolicę Piotrową pierwszego Polaka papieża Jana Pawła II 16 X 1978 r. i jego pierwszej wizycie do kraju, 2-10 VI 1979 r. opozycja antykomunistyczna stawała się coraz bardziej widoczna, lecz władze państwowe czuły się nadal pewne i bezpieczne.

Stałą troską arcypasterza i metropolity wrocławskiego od czasu jego przybycia do Wrocławia stało się Seminarium Duchowne i Papieski Fakultet Teologiczny oraz Dom Księży Emerytów zapewniający opiekę księżom w podeszłym wieku i schorowanym. W miarę swych możliwości zapewnił tym instytucjom odpowiednie pomieszczenia i środki materialne (rozbudowa gmachu seminaryjnego przy pl. Katedralnym 14, przejęcie i adaptacja na potrzeby Papieskiego Fakultetu Teologicznego dawnego pałacu arcybiskupów wrocławskich, a zamienionego w latach sześćdziesiątych na Instytut Niskich Temperatur oraz przejęcie i adaptacja klasztoru pocysterskiego w Henrykowie na potrzeby Seminarium Duchownego, mieszczącego pierwszy rok alumnów, zwany annus propedeuticus).

Arcybiskup-metropolita otoczył szczególną opieką również pozostałe instytucje diecezjalne, aby bez większych trudności mogły realizować te zadania dla których zostały powołane. W księdze pamiątkowej "Patientia et Caritas" wydanej w hołdzie księdzu kardynałowi Henrykowi Gulbinowiczowi arcybiskupowi-metropolicie wrocławskiemu w 25-lecie sakry biskupiej, w Wrocławiu 1995 r., autorzy poszczególnych tekstów podkreślili ogromne zasługi dostojnego jubilata na wielu płaszczyznach życia kościelnego i społecznego w archidiecezji wrocławskiej.

Tu w największym skrócie należy przypomnieć, że ksiądz arcybiskup od samego początku swych rządów w dolnośląskiej metropolii stanął w obronie ludzi biednych, pokrzywdzonych i bezdomnych, powołując kolejno do istnienia takie instytucje jak: Schronisko im. Brata Alberta, Arcybiskupi Komitet Charytatywny, Wrocławskie Towarzystwo Opieki nad Więźniami, Caritas Archidiecezji Wrocławskiej oraz Dom Samotnej Matki. Po ogłoszeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r. ksiądz arcybiskup zorganizował natychmiastową i wszechstronną pomoc dla wszystkich internowanych i prześladowanych opozycjonistów. Za to służby bezpieczeństwa oprócz doraźnych szykan spaliły mu podczas wizytacji w Złotoryi samochód (19 V 1984 r.), aby powstrzymać wrocławskiego metropolitę przed dalszym działaniem na rzecz Solidarności i będących w potrzebie ludzi z opozycji. Szykany te nie przestraszyły księdza arcybiskupa, lecz ugrutowały go jeszcze bardziej w słuszności podjętych działań. "Nieznanych sprawców" wprawdzie schwytano, ale sądy zarówno rejonowy w Złotoryi, jaki wojewódzki w Legnicy, umorzyły postępowanie karne w tej sprawie.

Za rządów metropolity Henryka Gulbinowicza czterech kapłanów archidiecezji wrocławskiej zostało wyniesionych do godności biskupiej: Tadeusz Rybak w 1977 r. (od 1992 r. ordynariusz w Legnicy), Adam Dyczkowski w 1978 r. ( od 1992 r. sufragan w Legnicy, a od 1993 r. ordynariusz zielonogórsko-gorzowski), Józef Pazdur w 1985 r. i Jan Tyrawa w 1988 r.

Wielkimi wydarzeniami w okresie rządów abpa Gulbinowicza w archidiecezji wrocławskiej była wizyta Ojca św. Jana Pawła II we Wrocławiu ( 21 VI 1983 r.), wyniesienie arcybiskupa do godności kardynalskiej 25 V 1985 r., przeprowadzenie pierwszego po wojnie synodu diecezjalnego w latach 1985 - 1991 i wydanie dokumentów synodalnych w 1995 r., cztery uroczyste koronacje łaskami słynących wizerunków Matki Bożej: w Wambierzycach (17 VIII 1980 r.), na Górze Iglicznej ( 21 VI 1983 r.), w kościole NMP na Piasku we Wrocławiu (10 IX 1989 r.) i w kościele św. Karola Boromeusza we Wrocławiu (11 IX 1994 r.), druga peregrynacja kopii cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej w archidiecezji wrocławskiej (29 VIII 1993 - 18 XII 1994), Rok Jadwiżanski z racji 750-lecia śmierci św. Jadwigi w 1993 r., Europejskie Spotkanie Młodych zorganizowane przez ekumeniczną wspólnotę z Taize (28 XII 1989 - 2 I 1990), Kongres Pracy zorganizowany przez Duszpasterstwo Ludzi Pracy przy Komisji Episkopatu Polski (8 - 12 V 1991 r.) czy wreszcie jubileuszowe obchody z okazji 750-lecia bitwy pod Legnicą (9 - 11 i 16 IV 1991 r.). W listopadzie 1991 r. dokonano także uroczystej translacji doczesnych szczątków kardynała Adolfa Bertrama z cmentarza w Jaworniku do katedry wrocławskiej, w której uczestniczyli również przedstawiciele Episkopatu Niemiec. Stałym wydarzeniem na miarę krajową są Wrocławskie Dni Duszpasterskie organizowane przez Papieski Fakultet Teologiczny w ostatnich dnia sierpnia od 25 lat.

Dzięki zabiegom wrocławskiego arcypasterza w 1981 r. ukończono budowę Domu Księży Emerytów im. Jana XXIII we Wrocławiu oraz otworzono dwa dalsze domy księży emerytów w Strzelinie i Pieszycach. W 1983 r. zaczęto wydawać dolnośląskie pismo katolickie pod nazwą "Nowe Życie" najpierw jako dwutygotnik, a po rocznej przerwie w 1992 r., jako miesięcznik, zaś Papieski Fakultet Teologiczny rozpoczął wydawanie w 1992 r. wydawanie Wrocławskiego Przeglądu Teologicznego, obok istniejącego już periodyku naukowego Colloqium Salutis. W 1993 r. na terenie Wrocławia powołano do życia katolickie radio "Rodzina".

Celem usprawnienia pracy duszpasterskiej w rozległej archidiecezji, ksiądz arcybiskup w latach 1976-1994 ustanowił 104 nowe parafie oraz 25 nowych dekanatów. W tym czasie na terenie archidiecezji wrocławskiej zbudowano 92 kościoły, w tym 35 parafialnych, 50 filialnych i 1 zakonny, 97 kaplic, w tym 69 mszalnych i 28 cmentarnych oraz 215 domów parafialnych - razem 404 obiekty sakralne. Jest to liczba imponująca, gdy weźmie się pod uwagę ogromne uciążliwości związane ze stanem wojennym, przemianami w 1989 r. i wyjątkowo wysoką inflacją w latach następnych. Przy reorganizacji granic diecezji Kościoła w Polsce na mocy bulli papieża Jana Pawła II Totus tuus Poloniae Populus z dnia 25 III 1992 r. z terenu archidiecezji wrocławskiej wyłączono 264 parafie z 495 kapłanami i utworzono z nich nową diecezję w Legnicy. Ponadto wyłączono z archidiecezji wrocławskiej 16 parafii z 29 kapłanami dla nowo utworzonej diecezji kaliskiej.

Reasumując przedstawione w największym skrócie najnowsze dzieje archidiecezji wrocławskiej, można powiedzieć, że losy Kościoła na Dolnym Śląsku są mocno związane z losami zamieszkujących tu ludzi i ich pasterzami. Mimo iż w polityce państwowej zamierzano utworzyć tu pokazowy region ateistyczny bez Boga i Kościoła, teren ten dzięki zdecydowanej i konsekwentnej postawie duchowieństwa i wiernych okazał się jednak terenem niezwykle żywotnym pod względem religijnym i nie tylko. Przywiązanie bowiem mieszkańców do wiary ojców, Kościoła i jego pasterzy sprawiło, że zostały zachowane tu podstawowe wartości zarówno chrześcijańskie jak i ogólnoludzkie, zwłaszcza dążenie do wolności, sprawiedliwości i pokoju.

Po latach terroru i zastraszania, w 1956 r. nastąpiła odwilż, znana jako odwilż październikowa. 28 X 1956 r. wrócił z miejsca odosobnienia w Komańczy Prymas Wyszyński, który jeszcze przed zawarciem nowego porozumienia między rządem polskim i Kościołem (8 XII 1956 r.) uzyskał zgodę na obsadzenie siedzib biskupich przez prawowitych ordynariuszy. W wyniku zaś porozumienia powołano Komisję Wspólną przedstawicieli episkopatu i rządu, pozwolono na wprowadzenie religii do szkół, bpa Kaczmarka zwolniono z więzienia, wydano dekret o organizowaniu i obsadzaniu stanowisk kościelnych. W związku z tym rządy w diecezji wrocławskiej objął bp Bolesław Kominek, były administrator apostolski w Opolu, który w wyniku usunięcia go w 1951 r. z administratury apostolskiej w Opolu mógł przyjąć potajemnie sakrę biskupią dopiero 10 X 1954 r. w Przemyślu. Po uroczystym ingresie do katedry wrocławskiej, 16 XII 1956 r., w którym uczestniczyło tysiące wiernych, nowy rządca rozwinął ożywioną działalność duszpasterską na ziemi dolnośląskiej, kładąc szczególny nacisk na właściwy podział parafii, odbudowę zniszczonych kościołów, rozwój kultu maryjnego, wychowanie młodzieży i odpowiednią formację intelektualno-duchową kapłanów. Odciął się zdecydowanie od upolityczniania Kościoła, podkreślając już na początku swych rządów ścisły związek ze Stolicą Apostolską oraz służebną misję wobec narodu polskiego. Konsekwentnie dążył także do pełnej integracji ziem zachodnich z macierzą i uregulowania na tych terenach kościelnej administracji pod względem prawnym. Nominacja bpa Kominka na rządcę rozległej diecezji wrocławskiej była nie na rękę miejscowym władzom politycznym, ponieważ zapowiedział on iż "trzeba przepędzić zło, jakie wdarło się w struktury kościelne" w latach minionych. Bp Kominek dokonując szereg zmian, w tym także personalnych, od samego początku niczego i nikogo nie ustawiał na pozycji spalonej. Miał poczucie sprawiedliwości i wierzył głęboko w możliwość poprawy duszy ludzkiej, zwłaszcza kapłańskiej. Po dokonanych zmianach i przeniesieniach powoli wszystko wróciło do normy, a tym samym do prawdziwej posługi duszpasterskiej. Już na początku pojawiły się jednak trudności, gdyż władze państwowe po pierwszych ustępstwach czyniły wszystko, aby wyeliminować religię ze szkół. Bp Kominek zachęcał natomiast księży, by objąć nauką religii wszystkie szkoły, co wywołało prawdziwe zaniepokojenie władz politycznych. Tym bardziej, że dla usprawnienia pracy katechetycznej w szkołach, bp Kominek powołał 5 VI 1957 r. Katolicki Instytut Naukowy we Wrocławiu kształcący katechetów na wszystkich stopniach nauczania, zaś 1 IX 1957 r. mianował 36 wizytatorów powiatowych nauki religii. Stąd już od 1959 r. zaczęto pilniej obserwować poczynania bpa Kominka i podobnie jak innych rządców diecezji polskich, szykanować bezpośrednio lub pośrednio. Wycofywano więc religię ze szkół, zabierano obiekty kościelne, odmawiano paszportu na wyjazd zagraniczny, czy też powoływać alumnów seminarium duchownego do wojska.

Bp Kominek zatroskany o powierzoną mu diecezję, nie zrażał się trudnościami, lecz starał się o to, aby widziano ją nie tylko w lokalnym wymiarze, lecz także ogólnokościelnym. Stąd czynił wszystko, aby doprowadzić do jej prawnego unormowania i stabilizacji jej struktur. Wykorzystywał więc wszelkie możliwości i okazje prowadzące do tego celu. W kwietniu 1960 r. wraz z bpem Edmundem Nowickim z Gdańska udał się do Rzymu, gdzie osobiście przedstawili papieżowi Janowi XXIII sytuację Kościoła na ziemiach zachodnich i północnych. Wówczas bp Kominek wystąpił ze śmiałą, niekonwencjonalną inicjatywą wygłoszenia w radio watykańskim cyklu konferencji poświęconych Kościołowi na ziemiach zachodnich. Projekt ten doszedł do skutku wiosną 1963 r. Wówczas to w siedmiu konferencjach nazywał rzeczy po imieniu, a więc ziemie zachodnie ziemiami polskimi, Wrocław - Wrocławiem, Olsztyn - Olsztynem i operował danymi statystycznymi polskich osiągnięć w odbudowie, rozwoju gospodarczym, w zaludnianiu miast i wsi. Cały ciężar gatunkowy tych wywodów był skierowany bezpośrednio przeciw fałszywej propagandzie szowinistycznej na Zachodzie. Znając Niemców nieraz lepiej aniżeli oni samych siebie, stawiał im wyraźne wymagania, że "granica na Odrze i Nysie musi być najpierw uznana, ażeby móc ją potem rozluźnić. Dla swoich poglądów nie musiał zjednywać wielkich Europejczyków, gorzej było z pretensjami ziomkostwa niemieckiego. Ale i tych potrafił uspokajać właścviwymi argumentami.

19 III 1962 r. bp Bolesław Kominek został mianowany arcybiskupem, wprawdzie nadal jeszcze tytularnym, in partibus infidelium, arcybiskupem we Wrocławiu zamiast wrocławskim, ale podjęte wysiłki odnośnie stabilizacji Kościoła na ziemiach zachodnich przynosiły konkretne owoce. Tym bardziej, że w październiku 1962 r. rozpoczął się Sobór Watykański II i wówczas w czasie audiencji udzielonej biskupom polskim papież Jan XXIII wypowiedział znamienne słowa o polskości ziem zachodnich po wiekach odzyskanych. Katalogi zaś soborowe, bez żadnych zastrzeżeń, umieściły biskupów ziem zachodnich i północnych pośród członków Episkopatu Polski. Obrady soborowe stały się także okazją do licznych spotkań z biskupami niemieckimi z ówczesnej NRD i RFN, podczas których można było przedyskutować niektóre bardzo delikatne sprawy natury kościelnej i politycznej. Konkretnych rozwiązań spodziewano się w 1966 r. Wówczas to z okazji milenium chrztu Polski, pod koniec soboru watykańskiego II, wystosowano do episkopatów całego świata zaproszenie na kościelne uroczystości milenijne.

Do episkopatu niemieckiego wystosowano ponadto orędzie, w którym mowa była o przebaczeniu i pojednaniu. Orędzie to, którego autorem był abp Kominek, wywołalo wielką wrzawę w polskich kołach politycznych, którą wyrażano w krytyce polskiego episkopatu i masowo powielanych hasłach propagandowych "nie zapomnimy - nie przebaczymy". Abp Kominek wystąpił wówczas w obronie orędzia i wszystykim krytykom przy aplauzie wypełnionej po brzegi katedrze wrocławskiej i placu katedralnego udowadniał, że ktokolwiek zwalcza orędzie o pojednaniu z sąsiednim narodem niemieckim, uderza w twarz polską rację stanu. Czas potwierdził słuszność tamtej wypowiedzi.

W sierpniu 1965 r. abp Kominek był gospodarzem uroczystości 20-lecia polskiej organizacji kościelnej na ziemiach zachodnich. Do Wrocławia zjechał wówczas cały episkopat polski z prymasem Wyszyńskim na czele. Wyrażone wówczas w czasie wystąpień zdania prymasa Wyszyńskiego i abpa Kominka znalazły się później w głośnym memorandum niemieckiego Kościoła Ewangelickiego, postulującym ostateczne uznanie granicy na Odrze i Nysie przez RFN. Roztrzygnięcie tych kwestii w skali międzynarodowej przyniósł rok 1970, kiedy to 7 grudnia został podpisany układ warszawski między Polską i RFN, a po jego ratyfikacji nic już nie stało na przeszkodzie formalnej stabilizacji polskiej organizacji kościelnej na ziemiach zachodnich i północnych. Papież Paweł VI, bullą z 26 VI 1972 r. Episcoporum Poloniae coetus uregulował stosunki kościelne w Polsce zatwierdzając powołane po wojnie nowe diecezje i powołując dla nich pełnoprawnych ordynariuszy. Wówczas abp Kominek został mianowany polskim arcybiskupem metropolitą wrocławskim, któremu podporządkowano diecezję opolską. 5 III 1973 r. na specjalnym konsystorzu w Rzymie abp Bolesław Kominek otrzymał biret kardynalski i paliusz. Po uroczystości nadania purpury kardynalskiej, papież Paweł VI skierował do licznej delegacji z archidiecezji wrocławskiej niezwykle ciepłe i życzliwe słowa. Niestety, w rok później, kardynał Kominek złożony ciężką chorobą, zmarł 10 III 1974 r. w niedzielę rozpoczynającą rok jubileuszowy 1975. Po uroczystościach żałobnych w kościele NMP na Piasku i katedrze wrocławskiej, został pochowany wśród diecezjan, w podziemiach katedralnej kaplicy św. Kazimierza.

Rządy, tego pierwszego po wiekach biskupa polskiego, były niezwykle owocne. Wystarczy tylko wspomnieć stabilizację polskiej organizacji kościelnej na ziemiach zachodnich i północnych oraz powołanie do życia szeregu instytucji o charakterze duszpasterskim i naukowym. Na szczególną uwagę zasługuje utworzone w 1964 r. Akademickie Studium Teologiczne, przemianowane później na Papieski Fakultet Teologiczny, posiadający prawo nadawania stopni naukowych. Od 1971 r. Papieski Fakultet Teologiczny organizuje co roku Wrocławskie Dni Duszpasterskie oraz sympozja naukowe omawiające aktualną problematykę teologiczną i społeczną. Reaktywował działalność wydawniczą Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej. Założył periodyk naukowy Colloqium Salutis - Wrocławskie Studia Teologiczne. Z udziałem episkopatu polski zorganizował uroczystą sesję naukową poświęconą dwudziestoleciu poslkiej organizacji kościelnej na ziemiach zachodnich i północnych, obchody 1000-lecia Chrztu Polski oraz nawiedzenia kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Przyczynił się do ożywienia ruchu pątniczego w sanktuarium maryjnym w Bardo Śl., oraz sanktuarium patronki Śląska św. Jadwigi w Trzebnicy i bł. Czesława we Wrocławiu. W drugim roku swoich rządów w diecezji wrocławskiej przyjął ambitny plan odbudowy wszystkich zrujnowanych świątyń na 1000-lecie Chrztu Polski, to jest do roku 1966. Realia okazały się jednak trudniejsze i odbudowa świątyń przeciągnęła się na dalsze lata. Do roku 1972 r. odbudowano około 280 kościołów. W 1967 r., mimo ogromnych utrudnień ze strony władz państwowych, podjął starania o budowę nowych świątyń, plebanii i sal katechetycznych, przede wszystkim w nowych osiedlach miejskich. W związku z tym pisał odezwy i listy pasterskie, zachęcał wiernych do ofiarności, a duszpasterzy do wytrwałości. Celem usprawnienia posługi biskupiej w rozległej diecezji wrocławskiej, poprosił Stolicę Apostolską o biskupów pomocniczych. Nominacje takie za jego rządów otrzymało czterech kapłanów: Andrzej Wronka w 1957 r., Wincenty Urban w 1959 r., Paweł Latusek w 1961 r. i Józef Marek w 1973 r.

Kardynał Kominek zabiegał także o zwrot siedziby arcybiskupów wrocławskich, zamienioną po wojnie na Instytut Niskich Temperatur. Niestety, władze państwowe odmawiały mu przez szereg lat, choć z okazji 70. rocznicy urodzin zaproponowały mu order Polonia Restituta. Wobec odmowy przyjęcia tego odznaczenia, następnego dnia po urodzinach przewodniczący WRN miasta Wrocławia przysłał mu oświadczenie o zwrocie rezydencji, który nastąpił jednak dopiero w 1989 r.

Podsumowując najkrócej lata rządów kardynała Kominka w diecezji wrocławskiej trzeba powiedzieć, iż były one wyjątkowo trudne, ale też i wyjątkowo znaczące dla dalszego rozwoju Kościoła na tym terenie.